શાળા માં થી કોલેજ માં - ૧

મારી યુનિવર્સીટી માં નવુ સત્ર હમણાં જ ચાલુ થ્યુ છે એટલે રોજ નવા નવા વિદ્યાર્થીઓ જોવા મળે છે. એમને જોઇ ને મને થાય છે કે હું મારી યાદો તાજી કરી લઉં. મને વિશ્વાસ છે કે કોઇ પણ નાનાં ગુજરાતી શહેર નાં વિદ્યાર્થી ને મારા જેવા અને મારાથી પણ રસિક અને કપરાં અનુભવો થ્યા હશે, સ્કુલ નાં વિદ્યાર્થી માં થી કોલેજીયન બનાવામાં.

મેં બારમું ધોરણ પતાઇવુ એને નવ વરહ થ્યા. મારા કુટુંબ માં થી કોઇ ગ્રેજ્યુએટ પણ થ્યેલું નહિં પછી એન્જીનીઅર કે ડોક્ટર ની તો વાત જ ક્યાં કરવી? આથી, એડમિશન શે માં લેવુ એનો નિર્યણ લેવાની સંપૂર્ણ જવાબદારી મારા માથે. છાપા માં અને સીનીયર વિદ્યાર્થીઓ પાસે થી એટલી ખબર કે ગુજરાત માં કેમીકલ એન્જીનીઅરીંગ ની સારી ‘વેલ્યુ’ છે. MBBS માટે તો પાછલા વરહ નાં cut off માર્ક્સ કરતા પણ ૪ માર્ક્સ ઓછા હતા એટલે શક્યતા નહિવત હતી. પેરેન્ટ્સ ને ઉંડે ઉંડે થોડીક ઇચ્છ ખરી કે ગગો ડોક્ટર બને તો સારુ. એટલે પપ્પા મોરબી નાં એક ડેંટીસ્ટ ને પણ એમનો અભિપ્રાય પુછી આઇવા: કેવુ પ્રોફેશન છે? વિદેશ જવાનાં કેવા ચાન્સ છે? દેશ માં જ હોય તો કેવી કમાણી થાય? હા હા હા, ભારત માં પ્રાઇવેટ પ્રેક્ટીસ કરતો કોઇ ડોક્ટર શું મુન્નાભાઇ ની જેમ કબૂલ કરે કે ‘મસ્કા હૈ બાપ, મસ્કા’? જો એમ કહેતો ફરે તો ઇન્કમ ટેક્ષ વાળા ની પૂછપરછ ચાલુ થાય અને નાનકડાં મોરબી માં બીજો હરિફ ડેંટીસ્ટ ઉભો થાય! પણ ત્યારે એવી ક્યાં ખબર પડતી?

હું રાજકોટ જઇને એકાદ “બારમા ધોરણ પછી શું?” એવો સેમીનાર ભરી આઇવો. એંજીનીઅરીંગ માં તો મને કેમીકલ સિવાય કાંઇ દેખાતુ જ નો’તુ. એક સીનીઅર ભાઇબંધ બિચારો કહી ક્હી ને થાઇકો કે કોમ્પુટર સાયન્સ માં જા, એનો જમાનો છે; પણ હું માનું તો ને? મને તો છાપા માં વાંચેલુ એક વાક્ય મગજ માં ઘર કરી ગ્યુ’તું: “ Ankleshwar has the largest industrial estate in Asia and most of the companies in the estate are chemical and pharmaceutical companies!” એમ જ લાગતું કે આ બધા કમ્પની વાળાઓ મારી રાહ જોઇ ને જ બેઠા છે. ખબર નો’તી કે ચાર વરસ પછી કોઇ રૂ. ૪,૦૦૦ નાં માસિક પગાર માં ય નહિ રાખે.

ગુજરાત માં એલ.ડી કે એમ.એસ. કેમીકલ માં મળે એટલા માર્ક્સ નો’તા. નિરમા માં પૅમેન્ટ સીટ નાં પૈસા તો મોંઘા પડે. નવી કોલેજ માં જવાની ઇચ્છા ઓછી હતી. પપ્પા ને બહુ ઇચ્છા કે છોકરાંવ ને અંગ્રેજી સારું આવડવું જોઇએ (હું માંડ પાસ થ્યો’તો અંગ્રેજી માં); અને એવી છાપ કે દક્ષિણ ભારત નાં લોકો નું અંગ્રેજી સારુ. આથી, REC, વારંગલ (આંધ્રપ્રદેશ; http://www.nitw.ernet.in/ ) માં દાખલો લીધો. દાખલો લેતા તો લેવાઇ ગ્યો પણ કોઇ દિ’ હું બાપડો મોરબી થી અમદાવાદ એક્લો નો’તો ગ્યો; રાજકોટ એકલો પહેલી વાર બારમા પછી ગ્યો’તો. પપ્પા હંમેશા પોતાનું ઉદાહરણ દઇને કે'તા, " હું ૧૬ વરહ નો હતો ત્યારે એકલો મોરબી થી હળવદ ( ૩૨ કી.મી.) ગ્યો તો, ભણવા હારુ" :-)